U weet dat Job absurd dure schoenen draagt voor een kind dat niet kan lopen. Het wordt nog gekker: die voorgeschreven schoenen a 350 euro per stuk blijkt hij helemaal niet nodig te hebben.
Vorige week bestudeerden een orthopeed en een schoenmaker samen de voeten van mijn zoon. Ze voelden aan zijn ronde (want niet afgesleten) hakjes, zijn trommelstoktenen en zijn verkorte pees. Daarna lieten ze de kostbare Piedro’s met inlegzooltjes door hun deskundige vingers gaan. Conclusie: de schoenen waren te klein en ze boden Job niet meer steun dan niet-aangepaste doch degelijke, smalle schoenen.

We sprongen een gat in de lucht, Jobs vader en ik. Beiden delen we de passie van de Filipijnse schoenenkeizerin Imelda Marcos. We hebben nog net geen 1220 paar (nee, ook niet als we onze collecties bij elkaar optellen), maar de meeste kastruimte in ons huis is gevuld met grappige, buitenlandse, gekleurde, lage, hoge en soms ook best comfortabele schoenen. Op Jobs kamer stond de laatste jaren slechts één paar (blauw met klittenband), en achter een kastdeur nog wat vergeten, want te kleine, gympies. Jobs voeten hadden absoluut exclusieve, nergens anders verkrijgbare suffe schoenen nodig om in te gedijen, zo was ons verteld in een gespecialiseerde schoenenzaak. Tja, we wilden ook niet meer schade aanrichten dan Jobs voeten al hadden opgelopen voordat ze een stap hadden gezet, dus volgden we het advies. Jammer voor ons, we konden onze schoenenfetish niet projecteren op ons nageslacht.

Maar nu is het tij gekeerd. Jobs vader fietste in één streep door naar de stad om Yellow Cabs voor zijn zoon te kopen. Trots hield hij ze omhoog. ‘Twintig euro bij de outlet! Voor die 700 euro (voor het grootste deel betaald door de verzekering, dat dan weer wel, AH) kunnen we hier 35 paar van kopen.’
Dat doen we dus lekker niet. Het feest begint pas. Bovendien zijn dit ‘tussenschoentjes’, want eigenlijk niet smal genoeg. Maar beter dan de knellende klittenbandschoenen. We moeten nog een paar kopen!

Ons druk maken over de tegenstrijdige adviezen van de specialisten doen we niet meer. Na bijna tien jaar leuren met een ingewikkeld kind zijn we wel wat gewend. Zo gaat het en zo zal het blijven gaan. We hebben wel wat beters te doen: een schoenenkast voor Job bouwen bijvoorbeeld.